نواوراسیانیسم، روسیه و معادلات آتی نظام بین‌الملل

هرچند روسیه در دوره پساشوروی منفعلانه، مکرهانه و یا عملگرایانه ساختار یک-چندقطبی دوره پساجنگ سرد و برتری نسبی غرب در این نظام را پذیرفته، اما با تأکید بر موقت بودن آن هیچ‌گاه این ساخت را به عنوان نظام پایدار بین‌المللی به رسمیت نشناخته است. سیاسیون و پژوهشگران روس شرایط فعلی را دوره گذار به نظم جدید می‌دانند که طی آن روند فزاینده تکثر در عرصه بین‌الملل با تضعیف بلوک و هژمونی غرب، قدرت‌یابی بازیگران جدید چون اعضاء بریکس و مهم‌تر از همه انتقال ثقل قدرت و ثروت از غرب به شرق تسریع می‌شود. 

ابعاد و اهداف حضور نظامی روسیه در ایران

پس از گذشت بیش از نیم قرن از خاطره تلخ اشغال ایران توسط ارتش شوروی و خروج سربازان روس از خاک ایران پس از جنگ جهانی دوم (1946) بار دیگر نظامیان این کشور با توافقی جدید پا به ایران گذاشته‌اند. اما وضعیت فعلی قابل قیاس با گذشته نیست و اهداف حضور نظامی اخیر از جنبه‌های مختلف به‌ویژه به لحاظ ماهیت دیگر گونه است. با این حال، حضور پیشین و فعلی وجه مشترکی دارد که در غلبه جنبه فرادوجانبه و در ارتباط این دو حضور با تحولات منطقه‌ای و بین‌المللی قابل بررسی است.  

Regional and International Goals of Russia's Military Presence in Iran

Regional and International Goals of Russia's Military Presence in Iran

Almost half a century after Russian soldiers left Iran’s soil in the aftermath of the World War II in 1946, the country’s military has once more returned to Iran following a new agreement with the Islamic Republic.  

Strategic Pragmatism in Russia’s Relations with Turkey

The speed of fluctuations in relations between Russia and Turkey during the past year has been one of the thought-provoking phenomena amid rapid developments of the Middle East, which has been unexpected for many people. Before the breakout of the ongoing crisis in Syria, Ankara was considered as a “regional ally” for Moscow and both countries pointed to the possibility of increasing their trade exchanges up to USD 100 billion per year, and in the meantime, talked about upgrading their relations to a strategic level.  

عملگرایی راهبردی در روابط روسیه با ترکیه

سرعت فراز و فرود در روابط یک سال اخیر روسیه و ترکیه یکی از پدیده‌های قابل تأمل در تحولات شتابان خاورمیانه است که برای بسیاری غیرمنتظره بوده است. آنکارا تا پیش از بحران سوریه به عنوان «شریک منطقه‌ای» مسکو یاد می‌شد و دو کشور با اشاره به امکان افزایش مبادلات تجاری تا 100 میلیارد دلار در سال از ارتقاء این روابط به سطح راهبردی نیز سخن به میان می‌آوردند.  

گسترش ناتو و سپر ضدموشکی، تهدید مشترک ایران و روسیه

نتیجه نشست سران ناتو در ورشو و تصمیم برای تقویت زیرساخت‌های نظامی این سازمان در لهستان و کشورهای بالتیک را در برداشت اولیه می‌توان ادامه سیاست روسیه‌ستیزانه و تشدید سیاست مهار و دربرگیری روسیه دانست. اما نگاهی کلان‌تر به پازل‌های اقدامات نظامی غرب به رهبری امریکا از گسترش ناتو تا توسعه سپر ضدموشکی و تقویت پایگاه‌ها و حضور نظامی در نقاط مختلف جهان نشان از وجود تمایلات توسعه‌طلبانه‌ای فراتر از «روسیه» و تلاشی پیوسته برای حفظ و تقویت هژمونی آن در گستره جهان دارد.

 

Expansion of NATO and its Missile Defense System Pose a Common Threat to Iran and Russia

Expansion of NATO and its Missile Defense System Pose a Common Threat to Iran and Russia

In the first take, continuation of Russophobic policy of the North Atlantic Treaty Organization (NATO) and intensification of its policy to contain Russia can be considered as the main results of the recent summit meeting of NATO in the Polish capital city of Warsaw and an outcome of the decision made by its members to bolster military infrastructure of this organization in Poland and the Baltic states.  

تغییرات تاکتیکی در سیاست خارجی روسیه و احتیاط ایران

آمادگی ترکیه برای احیاء روابط با مسکو، خروج بریتانیا از اتحادیه اروپا، برخی زمزمه‌ها در قاره سبز مبنی بر ضرورت بازبینی در روابط با کرملین، افزایش تمایلات در خاورمیانه به توسعه روابط با روسیه و تغییرات پیش‌رو در کاخ سفید فرصت‌های جدیدی هستند که انتخاب‌ها و فضای مانور هرچه گسترده‌تری را در عرصه خارجی برای مسکو فراهم می‌کنند. عملگرایی نیز امکان نظری و عملی برای بهره‌برداری حداکثری از این فرصت‌ها را به کرملین می‌دهد.
   

Tactical Changes in Russia’s Foreign Policy and Iran's Caution

Tactical Changes in Russia’s Foreign Policy and Iran's Caution

Turkey’s readiness to restore relations with Moscow, Britain’s exit from the European Union, circulation of some rumors on the Green Continent about the need to revise relations with the Kremlin, increased willingness among Middle Eastern countries to develop relations with Russia, and forthcoming changes in the White House are all new opportunities, which provide Moscow with more options and more expanded maneuvering space in its foreign policy. Adoption of a pragmatic approach, on the other hand, makes it possible for the Kremlin from both theoretical and practical standpoints to make the most of these opportunities.
 

بررسی امکان همکاری استراتژیک میان ایران و روسیه

"بررسی امکان همکاری استراتژیک میان ایران و روسیه"

بررسی ماهیت روابط ایران و روسیه و اینکه این روابط تا چه میزان امکان ارتقا به سطح راهبردی را دارد، موضوع بخش دوم کتاب (مجموعه مقالات): «چشم‌انداز روابط ایران و روسیه» به قلم آقای علیرضا نوری است.
 

Iran and the Principle of Balance and Containment in Russia's Middle East Policy

Iran and the Principle of Balance and Containment in Russia's Middle East Policy

Although Russia is very much different from its Soviet predecessor and its current assets do not allow for all-out competition or rivalry with the West, the issue of maintaining the “balance” is still important to it from the viewpoint of both security and identity.  

ایران و اصل موازنه و مهار در سیاست خاورمیانه‌ای روسیه

هرچند روسیه با سلف شورویایی خود بسیار متفاوت است و داشته‌های آن امکان رقابت/تقابل همه‌جانبه با غرب را نمی‌دهد، اما مقوله حفظ «توازن» هم از منظر امنیتی و هم به لحاظ هویتی همچنان برای آن مهم است. اهتمام به این اصل را می‌توان در مواجهه سخت مسکو با گسترش ناتو به شرق، سپر ضدموشکی، دست‌اندازی به حوزه «سی‌آی‌اس» و توسعه‌طلبی‌های غرب در خاورمیانه دید.  

ایران مبتکر بازی یا بازیگری در «بازی بزرگ» روسیه؟

روسیه پیوستار اقدامات توسعه‌طلبانه غرب در قالب‌ها و جغرافیاهای مختلف از گسترش ناتو به شرق تا سپر ضدموشکی و از «سی‌آی‌اس» تا خاورمیانه را بازی صفری می‌داند که موفقیت غرب تقویت «برتری راهبردی» آن و هم‌زمان بیرون‌گذاری مسکو از ترتیبات منطقه‌ای و بین‌الملل را در پی خواهد داشت. بر همین اساس، «مقاومت مستقیم» را راه‌کار موثرتری برای ممانعت از آسیب‌های این سیاست تهاجمی تشخیص داده که جلوه آن در الحاق کریمه و اقدام نظامی این کشور در سوریه قابل مشاهده است. 

Tactical and Geopolitical Interaction between Iran and Russia in Syria

Tactical and Geopolitical Interaction between Iran and Russia in Syria

Russia’s military intervention in Syria, which has relatively changed equations in this country, enjoys noteworthy and new specifications.  

تعامل تاکتیکی ژئوپولیتیکی ایران و روسیه در سوریه

اقدام غیرمنتظره نظامی روسیه در سوریه که معادلات را به طور نسبی تغییر داده، ویژگی‌های جدیدِ قابل‌تأملی دارد. صرفه‌نظر از موفقیت یا عدم موفقیت نهایی این اقدام، نفسِ انجام آن، سیاست خارجی روسیه را از وضعیت غالباً منفعل در خاورمیانه به وضعیت «مبتکر» (هرچند نسبی) ارتقاء داده و مدعای «فعال‌ما‌یشاء» بودن غرب در این منطقه را به چالش کشیده است. هم از این رو، هنری کسینجر این تحول را جدیدترین نشانه از کمرنگ شدن نقش آمریکا در خاورمیانه دانست.[1] 

نمایش قدرت نظامی روسیه در سوریه؛ اهداف و هزینه‌ها

مقدمه

حملات مستقیم نظامی روسیه در سوریه بار دیگر پیچیدگی‌های رفتاری سیاست خارجی کرملین را اثبات کرد و این در حالی بود که بسیاری حتی در خود روسیه نیز احتمال چنین اقدامی را اندک ارزیابی می‌کردند. اعتراف سیاست‌مداران غربی به اینکه از تحرکات و حملات نظامی روسیه در سوریه درک درستی ندارند،  

Bolstering Russia’s Military Interaction with Syria: Necessities and Considerations

Although there is nothing new about Russia’s military assistance to Syria, raising the level of this assistance under present circumstances has elicited a host of reactions and sensitivities, and some people have even described it as a measure, which can turn Moscow from “part of the solution” to Syria’s problem to “part of the problem.”  

تقویت تعاملات نظامی روسیه با سوریه؛ ضرورت‌ها و ملاحظات

هرچند کمک‌ نظامی روسیه به سوریه موضوع جدیدی نیست، اما تشدید این کمک‌ها در شرایط فعلی با واکنش‌ها و حساسیت‌های زیادی مواجه شده و از آن حتی به اقدامی یاد می‌شود که می‌تواند مسکو را از «بخشی از راه حل» به «بخشی از مشکلِ» سوریه تبدیل ‌کند. در مقابل، کرملین انتقال تجهیزات نظامی جدید و نیروهای آموزش‌دهنده به سوریه را تأیید کرده، اما «بسیار بعید» است که در پی اقدامات نظامی میدانی در این کشور باشد.  

روسیه و برنامه هسته‌ای ایران؛ منافع و دست‌آوردها

چکیده
روسیه در کشاکش ده ساله پرونده هسته‌ای ایران همواره تلاش داشته تا با اتخاذ موضعی میانگیر، منافع خود را هم‌زمان در دو سوی این کشمکش یعنی تهران و غرب حفظ کند. به‌رغم مدعای آن به اصولی بودن این رویکرد و بازی مستقل در محیطی پیچیده، وابسته شدن بیش از حد بازی مسکو به متغیر «امریکا» و فرض اهمیتِ اندک سوی دیگر این معادله یعنی ایران را می‌توان نمودی عینی از وجود نقص در این سیاست دانست.  

توافق جامع هسته‌‌ای ایران؛ گزینه «مطلوب» روسیه

نهایتاً پس از سال‌ها کشمکش و ماه‌ها مذاکره، پیش‌نویس توافق جامع هسته‌‌ای به امضاء ایران و گروه 1+5 رسید. طی این فرآیند پرفراز و نشیب طرف‌های دخیل در این پرونده برای تأمین منافع خود تلاش‌های مختلفی را به کار بستند. روسیه به عنوان یکی از اعضاء اصلی گروه 1+5 از این امر مستثنی نبوده و به این منظور تاکتیک‌های مختلفی را در دستور داشته است.