حمله ائتلاف غربی به سوریه، روسیه و ادامه کشمکش ژئوپولیتیکی

بی‌شک تنها موضوعی که در حمله 14 آوریل ائتلاف غربی به سوریه مهم نبود، حمله شیمیایی ادعایی در دوما و مهم‌ترین عامل این اقدام ژئوپولیتیک است. دولت دمشق با بازیافت حاکمیت خود بر غوطه شرقی تقریباً به تقابلات سازمانی و مستقیم معارضین/تروریست‌ها با خود خاتمه داده و این تحول پس از فروپاشی سازمانِ داعش نقشه سوریه را تا حد زیادی به نفع دمشق و حامیان آن تغییر می‌دهد.  

نظامی‌گری امریکا، فشار بر سیاست خارجی روسیه و تبعات داخلی آن

هرچند تا پیش از این بسیاری بر مبهم بودن سیاست خارجی ترامپ تأکید می‌کردند، اما نشان دادن پنجه‌های نظامی در سوریه، افغانستان و کره‌شمالی که می‌تواند در آینده در مورد سایر کشورها نیز تکرار شود، نشانگانی از بازگشت به سیاست سنتی نومحافظه‌کاران در توسعه‌طلبی نظامی و محقق کردن اهداف سیاست خارجی با حربه زور را متبادر می‌کند. این رویکرد، برای شماری از کشورها از جمله روسیه چالش‌هایی را باعث خواهد شد.  

ترامپ، روسیه و ایران؛ دامنه تغییرات و پیامدها

یکی از مشکلات عمده در روابط ایران و روسیه در دوره پساشوروی بی‌ثباتی و فقدان چهارچوبه مشخصِ تعامل برای تأمین منافع مشترک است. این روابط حتی در شرایط فعلی که همکاری نزدیکی بین دو کشور از جمله در سوریه شکل گرفته نیز از این آسیب به‌دور نبوده و پیش‌بینی روند آتی آن دشوار است. مولفه‌های مختلفی در چرایی این امر دخیل هستند  

روسیه و سوریه؛ تحقق نسبی اهداف و ناگزیریِ مصالحه

مقدمه

پوتین در سخنرانی سالانه خود در برابر مجمع فدرال (1 دسامبر 2016) ضمن تأکید بر آمادگی روسیه برای همکاری برابر با امریکا، مسئولیت مشترک دو کشور در تأمین امنیت و ثبات بین‌المللی را متذکر شد و تعامل مسکو و واشنگتن برای حل مشکلات جهانی و منطقه‌ای را به نفع تمامی جهان دانست.  

روسیه و ترامپ؛ نهادهای پایدار در مقابل ابتکارات ناپایدار نخبگان

مقدمه

روابط مسکو و واشنگتن در دوره پساشوروی با نوسانات مختلفی همراه بوده و اوج و حضیض‌های متفاوتی را تجربه کرده است. هرچند در برخی مقاطع این روابط متعادل بوده، اما «صلح سرد» و «جنگ سرد» نیز بخشی از این روابط هستند که مصادیق آن در دو سال اخیر و پس از تعمیق اختلافات در بحران اوکراین و خاورمیانه مشهود هستند.