ائتلاف تاکتیکی ایران و روسیه در خاورمیانه جدید؛ ابعاد و بایسته‌ها

چکیده

هدف این مقاله بررسی الگوی روابط ایران و روسیه در خاورمیانه جدید در دوره آقای روحانی و پوتین است. به این منظور، ضمن بررسی چرایی فقدان الگوی مشخص در این روابط در بسیاری از مقاطع دوره پساشوروی، به تحلیل الگوی کم‌ثباتِ «تعامل تاکتیکی رژیمی تهدیدمحور» که در مقطع مورد مطالعه این مقاله بر روابط دو کشور حاکم است پرداخته می‌شود.   با استفاده از روش تحلیل سیستمی و رویکرد کارکردی-ساختاری در چهارچوب نظریه نئورئالیسم نیز روابط ایران و روسیه در متن روندهای منطقه‌ای و بین‌المللی و با توجه به ارتباط معنادار تحولات در این عرصه‌ها تحلیل خواهد شد. نویسندگان ضمن بررسی ابعاد و ویژگی‌های الگوی حاکم، معتقدند که هرچند برخی اختلافات در سطوح منطقه‌ای و بین‌المللی میان دو کشور وجود دارد و آنها با رویکرد رئالیستی به همکاری خارجی نگاه محدود دارند، اما در این شرایط نیز امکان ارتقاء سطح روابط به چهارچوبه شبه‌همگرایی (کنفدراتیو) برای ایجاد ثبات بیشتر در روابط وجود دارد.
واژگان کلیدی: ایران، روسیه، خاورمیانه، غرب، امریکا، تعامل تاکتیکی رژیمی تهدیدمحور، شبه‌همگرایی.

نویسندگان و منبع:

نوری، علیرضا و سویشنیکووا، یولیا (پاییز 1395) "ائتلاف تاکتیکی ایران و روسیه در خاورمیانه جدید؛ ابعاد و بایسته‌ها". در مجموعه مقالات اولین کنفرانس امنیتی تهران: نظم امنیتی منطقه‌ای در غرب آسیا (جلد دوم). انتشارات موسسه ابرار معاصر تهران.

- عنوان اصلی این مقاله «ائتلاف تاکتیکی ایران و روسیه در خاورمیانه جدید؛ ابعاد و بایسته‌ها» است که در نسخه چاپی بدون هماهنگی با مولفین به «ائتلاف تاکتیکی ایران و روسیه در غرب آسیای جدید؛ ابعاد و بایسته‌ها» تغییر داده شده است.

لینک جزئیات: اینجا